Column van oud-huisarts Maarten Vasbinder op 27 november 2021 in https://deanderekrant.nl/
Het was begin jaren negentig, een jaar nadat ik als huisarts in Spanje was begonnen, dat ik op het spoor kwam van de behandeling van leishmaniasis bij honden door een artikel in een Braziliaans medisch tijdschrift, dat me onder ogen kwam, toen ik op verzoek van een vriend eens keek of er een betere behandeling dan Antimoon injecties was voor zijn doodzieke bulldog.
Leishmaniasis wordt veroorzaakt door een parasiet die door zandvliegjes wordt overgebracht. Er zijn diverse vormen, waarvan enkele gevaarlijk voor mensen. Er kan sprake zijn van een huidziekte, maar ook van een interne ziekte, waardoor allerlei organen worden aangetast. In Spanje heerst bij honden een epidemie van de tweede vorm, die voor mensen nauwelijks gevaarlijk is.
In genoemd tijdschrift werd beschreven, hoe Allopurinol de ziekte kon remmen bij kinderen. Het mechanisme is simpel. Allopurinol verbreekt de purinezuurcyclus, die voor de parasiet onontbeerlijk is, waardoor deze doodgaat. Allopurinol werkte beter dan Antimoon en beter dan Antimoon plus Allopurinol. Het laatste is belangrijk, omdat daarmee de bijwerkingen in het zicht komen.
Om een lang verhaal kort te maken, de hond verbeterde binnen een week spectaculair en leefde nog tien jaar. In mijn enthousiasme besloot ik dit aan de plaatselijk dierenarts te melden, die een moeilijk gezicht trok. “Kijk uit”; zei hij, “je begeeft je in een wespennest.” Om meer mensen blij te maken, schreef ik in een plaatselijk Sufferdje iets over mijn bevindingen en toen barstte de bom. Twee dagen na de publicatie kreeg ik een telefoontje van het Colegio de Veterinarios (een soort KNMG, maar dan voor dierenartsen), waarin ik werd gemaand het artikeltje te corrigeren en te vermelden, dat Allopurinol niets doet bij leishmaniasis. Tevens werd ik beschuldigd van het onbevoegd uitoefenen van diergeneeskunde. Bij mij moet je echter niet zijn met dergelijke beschuldigingen en ik daagde ze uit het zelf te onderzoeken.
Tot mijn stomme verbazing deden ze dat. De Antimoon producent en enkele dierenartsen waren woedend, omdat de Antimoon spuiten en daarbij behorend bloedonderzoek een goed verdienmodel bleken te zijn. Het onderzoek in Madrid wees uit, dat Allopurinol werkte. Nu is het de standaard behandeling. Kosten enkele centen per dag.
Waarom dit verhaal?
Het is eigenlijk hetzelfde verhaal als dat van Ivermectine. Bij Allopurinol liep het goed af. Van Ivermectine is aangetoond, dat het werkt bij Covid-19 en dat de bijwerkingen zeer gering zijn, een reden voor Pfizer om een middel te maken, PF-07321332, dat op exact dezelfde manier werkt, waarvan de bijwerkingen nog niet bekend zijn, maar de prijs wel.
Zowel Ivermectine als PF-073221332 werken als protease inhibitor (een remmer van eiwitenzymen) voor CL protease, dat eiwitten in stukjes knipt zodat ze voor de bouw, in dit geval, SARS-CoV-2 gebruikt kunnen worden. Als er niet geknipt wordt, kan het virus niet worden gemaakt.
Ivermectine werkt op nog meer manieren. Het voorkomt bijvoorbeeld dat het virus de cel binnen komt door als het ware het slot dicht te lijmen, waardoor het spike eiwit het deurtje niet meer kan openen. Ivermectine werkt dus waarschijnlijk beter. Dat kan door vergelijkend onderzoek worden vastgesteld.
Het verschil in prijs is frappant. Waar Ivermectine enkele centen kost, kost het nieuwe middel van Pfizer honderden euro’s en in de US duizenden.
Het is duidelijk dat het de Farmaceutische industrie alleen maar om het geld gaat. Dat regeringen daarvoor buigen en een goed, goedkoop en ongevaarlijk middel verbieden en een nieuwe experimenteel middel verwelkomen, is een teken van onbenul en ernstige nalatigheid, zo niet van chantage, met als gevolg dat miljoenen onnodig zijn bezweken aan een virus waar een goed middel tegen bestaat.
Allopurinol en Ivermectine, of hoe werkt BigPharma?
In ieder geval niet voor u!
